Mijn naam is Mariëlle Van Heugten.
In 1997 heb ik mijn doctoraal (master) in de psychologie behaald. Sindsdien heb ik gewerkt in de reguliere GGZ, de verslavingszorg, training & opleiding en een ‘blauwe maandag’ bij de politie.
Sinds 2007 werk ik als psycholoog/mentale coach in de re-integratiebranche. Ik begeleid mensen die zijn uitgevallen (of dreigen uit te vallen) op hun werk. Vaak betreft dit stress-gerelateerde klachten, burnout-klachten of conflicten op de werkvloer, maar ook privéproblematiek, verlies & rouw, depressieve klachten of angstklachten. Ook zingevingvraagstukken of ontwikkelvragen kunnen aanleiding zijn voor een begeleidingstraject.
Wat mij in de afgelopen jaren helder is geworden, is dat er bijna altijd ook sprake is van problematiek op een diepere laag, innerlijke conflicten, traumatische ervaringen en invloeden vanuit het systeem. Ik heb mij daarom verder ontwikkeld op het gebied van psychotrauma, systemisch werk en spiritualiteit. Alles wat ik leer en ontdek integreer ik in mijzelf als mens, in mijn holistische levensvisie en in mijn manier van leven en werken.
In onze geestelijke gezondheidszorg raakt mijns inziens de mens steeds meer ondergesneeuwd door alle procedures, protocollen en methodieken. Terwijl het uiteindelijk allemaal draait om de mens, die gehoord, gezien en serieus genomen wil worden. De mens, die gevoelens, behoeften en verlangens heeft. De mens, die over kwaliteiten, vaardigheden en drijfveren beschikt. Dat alles gaat op voor onze cliënten, maar ook voor onszelf, onze naasten en onze collega’s.
Voor die menselijke factor wil ik altijd en overal aandacht houden. Waarbij oprechtheid, integriteit en vertrouwen voor mij de belangrijkste elementen zijn in de interactie met mensen.
Sinds de aanvang van de huidige wereldwijde crisis steek ik veel tijd en energie in het creëren van een breder bewustzijn en het inspireren van mijn medemens tot (zelf)reflectie en respectvolle communicatie. Vanuit deze intentie heb ik ook bijgedragen aan de oprichting van Stichting Psychisch Gezond.
Mijn naam is Marieke Toebes.
Ik ben na het VWO Pedagogische Wetenschappen gaan studeren aan de Radboud Universiteit Nijmegen. In 2007 ben ik afgestudeerd als Orthopedagoog Gezin en Gedrag. Ik was reeds in mijn puberteit, waarschijnlijk als gevolg van hetgeen ik zelf in mijn gezin van herkomst meemaakte, geïnteresseerd in opvoeding. En vooral in wat er daarin ‘niet goed’ ging. Ik begon met werken in de praktijk waar ik ook mijn afstudeerstage had gelopen, maar eigenlijk wilde ik een wereldreis maken. Deze droom sprak ik echter niet of nauwelijks uit en toen ik de baan aangeboden kreeg, dacht ik: “Ik mág dit niet laten schieten.”
Inmiddels besef ik me dat ik nooit geleerd had om eens buiten de ‘lijntjes te kleuren’, het onverwachte te doen of iets te doen waarvan iedereen je voor ‘gek’ verklaart. Kortom; ik durfde niet. Ik had zelf (hulpverleners zijn net mensen…) allerlei beperkende overtuigingen (en heb deze uiteraard nog steeds) en hield mezelf en mijn wereld (letterlijk) klein. Ik werkte hard, ik kreeg waardering en het begon te kriebelen. Ik wilde een volgende stap maken. Of eigenlijk: ik vond dat ik een volgende stap móest maken, ik moest mezelf immers blijven ontwikkelen. Ik maakte de overstap naar een justitiële jeugdinrichting. En die stap was groot en uitdagend. Passend bij de lat die ik altijd hoog leg. Hoewel de muren kil en veel jongeren er (aan de buitenkant) verhard waren, voelde het werken met de collega’s als een warm bad. Ik denk er nog regelmatig met de nodige weemoed aan terug. Ik heb op professioneel én persoonlijk vlak veel te danken aan deze tijd. Ik deed de opleiding tot GZ (Gezondheidszorg)-Psycholoog en kreeg een BIG registratie. Erkenning van buitenaf. Nog steeds dacht ik: dit hoort. Dit is het ‘juiste’ pad.
Helaas moest de instelling door een beslissing door ‘politiek Den Haag’ (waar heb ik dat eerder gehoord…?) sluiten en ging ik op een andere locatie van dezelfde organisatie werken. Ditmaal in de gesloten en open residentiële jeugdzorg en gezinsbehandeling. Ook hier lagen er weer vele lessen op mij te wachten, maar merkte ik ook regelmatig op dat ik een ietwat andere visie had dan de meeste collega’s. Zoals ik dat altijd had gedaan, sprak ik dat nauwelijks uit. Totdat ik het na de geboorte van mijn eerste dochter en grootse verandering die ik daardoor ervoer, niet meer met elkaar kon verenigen. Ik besloot een andere baan te zoeken. Achteraf denk ik ook; ik liep weg voor de wrijving die ik voelde. Weggaan was een gemakkelijke ‘oplossing’. Ik vond echter een hele mooie baan in de volwassen GGZ waar ik opnieuw meerdere jaren fijn heb gewerkt, geleerd en samengewerkt in een leuk en warm team.
En toen was daar de Corona-crisis. In eerste instantie was ik onder de indruk van hetgeen wat gebeurde, zowel van de zorgen om een virus als van de saamhorigheid die ik voelde. Het ‘samen de schouders eronder zetten’, vond ik in die eerste maanden ontzettend inspirerend en gaf me veel energie. Echter, ik merkte ook in mijn werk als cognitief gedragstherapeut dat het steeds moeilijker werd om angstige en/of depressieve mensen goed te kunnen helpen. Gedragsverandering stimuleren (bijvoorbeeld door juist wel sociale activiteiten te ondernemen) werd erg ingewikkeld. De saamhorigheid maakte langzaam maar zeker plaats voor bezorgdheid. Bezorgdheid over welke effecten deze maatregelen op onze psychische gezondheid, in het bijzonder van hen die op dat gebied toch al zo kwetsbaar waren, zouden hebben. Deze bezorgdheid nam enkel toe en weer kwam ik mijn persoonlijke uitdaging tegen; mezelf uitspreken en mijn stem en visie laten horen. Enige tijd heb ik het voor me gehouden en ‘ingeslikt’. Begin van dit jaar, 2021, herinnerde ik me mezelf echter aan de eerdere ontwikkelingen die ik had doorgemaakt. Uitspreken waar ik voor sta en voor de wereld die ik graag zou creëren, doet er toe. Ook ik mag mijn stem laten horen en zo nam ik het initiatief om gelijkgestemde collega’s te zoeken. Opnieuw vond ik bij de collega’s van wat inmiddels Psychisch Gezond is saamhorigheid, energie en inspiratie. Ik wil met onze stichting bijdragen aan het verbreden van de kijk op gezondheid. Daarin mag namelijk aandacht voor psychische gezondheid niet ontbreken, zeker voor de jeugd en mensen die reeds kwetsbaar zijn.
Mijn naam is Bertrand (Brand) Coumou.
Ik ben sinds 2007 werkzaam in de GGZ. Ik begon mijn echte werk als psycholoog binnen de vrijgevestigde eerstelijnszorg. Tijdens mijn opleiding tot GZ-psycholoog ben ik binnen de medische psychologie werkzaam gekomen in een academisch ziekenhuis. Daar heb ik de opleiding seksuologie gevolgd om daarna ook de opleiding tot psychotherapeut te volgen. In mijn opleiding tot psychotherapeut heb ik ook de volledige opleiding in de systeemtherapie mogen doen. In 2016 ben ik als zelfstandig gevestigd psychotherapeut gaan werken, en sinds twee jaar combineer ik mijn eigen praktijk met een aanstelling binnen de GGZ
Vanaf mijn psychologiestudie aan de universiteit ben ik altijd al geïnteresseerd geweest in de vorming van identiteit, persoonlijkheid en seksualiteit. Ik geloof dat deze drie onderwerpen aan de kern van ieder van ons raakt. Ik werk dan ook met name met mensen die vragen hebben over hun seksuele- of genderidentiteit, vragen hebben rondom seksualiteit en mensen die moeite hebben met de relaties die zij hebben.
Ik heb kennis opgedaan over uiteenlopende behandelmethodes en psychologische modellen. Ik weet wat de functie is van menselijke relaties en sociale verbanden. Maar ook de noodzaak om binnen die relaties gezien en gehoord te worden en betekenis te hebben. En natuurlijk over de rol van angst binnen de menselijke psyche. Voor een goede psychische gezondheid zijn deze invloeden erg belangrijk. En vanuit mijn werk binnen de medische psychologie weet ik ook hoe belangrijk en hoe groot de invloed is van psychische gezondheid op de fysieke gezondheid. Het scherpe onderscheid tussen mentale en fysieke gezondheid die in de huidige zorg gemaakt wordt doet de vele dwarsverbanden tussen die twee tekort.
Sinds het begin van de maatregelen rondom de coronacrisis heb ik me grote zorgen gemaakt over de impact van alle maatregelen op onze psychische gezondheid. Vanuit mijn werk als therapeut en mijn opleiding als systeemtherapeut weet ik de waarde en noodzaak van een open en respectvolle communicatie. Ik hoop met het oprichten van deze stichting om meer aandacht te genereren voor onze psychische gezondheid en mensen te stimuleren hierover in gesprek te gaan met elkaar, en hen te verbinden die werkzaam zijn binnen het brede veld van de psychische gezondheid.
Mijn naam is Wendy Kroeze.
Ik ben 42 jaar oud, woonachtig in Nijmegen, en ik heb een dochtertje.
Ik ben psycholoog van beroep. Ik werk enkele uren per week als behandelcoördinator bij een kleine Jeugdzorg instelling voor jongeren tot 18 jaar op de Veluwe, en als ambulant begeleidster, en daarnaast ben ik met heel veel plezier thuismoeder.
Ik heb mij de afgelopen periode vaak verbaasd over veel van (vergaande) maatregelen die diep ingrijpen in het persoonlijk leven, en juist een averechts effect hebben op de psychische gezondheid van mensen.
De wens tot aanraking en verbinding zit immers diep verankerd in onze genen en maakt ons tot mens. Het tonen van medemenselijkheid mag, naar mijn mening, nooit een daad van verzet zijn, laat staan strafbaar.
Ik wil met mijn bijdrage aan psychisch gezond meer ruimte vragen in het maatschappelijk debat voor vertrouwen in het eigen lichaam EN voor preventie, ik mis bijvoorbeeld eenvoudige leefstijladviezen, omtrent beweging, stressreductie, voeding en een gezond dag- en nachtritme. Juist die kunnen van grote betekenis zijn in het vergroten van empowerment van mensen, en in het ervaren van eigen regie.
Mijn naam is Amber Reuling en ik ben werkzaam als psycholoog.
Ik heb mijn master gezondheidspsychologie aan de Universiteit van Amsterdam afgerond. Daarna heb ik verschillende aanvullende opleidingen en cursussen gevolgd om mijn kennis met betrekking tot psychologie verder uit te breiden, waaronder: Cognitieve Gedragstherapie (CGT), Acceptance & Commitment Therapy (ACT), Eye Movement Desensitization and Reprocessing (EMDR) en Schema Focused Therapy (SFT).
In mijn werk behandel ik mensen met uiteenlopende psychische klachten. Te denken valt aan: somberheidsklachten, angstklachten, traumaklachten, stress en burn-out klachten, rouwproblematiek en een negatief zelfbeeld.
Naast dat ik mij heb aangesloten bij Stichting Psychisch Gezond als psycholoog heb ik mij ook aangesloten als mens. Het raakt mij namelijk wat er op dit moment in de wereld gebeurt. Ik zie verwijdering, uitsluiting, angst en vijandigheid. Pijnlijk, omdat ik weet en voel dat we allemaal hetzelfde willen, namelijk liefde, vrijheid en gezondheid. Naar mijn mening wordt (psychische) gezondheid onvoldoende gevonden in de huidige maatregelen. Naar mijn mening wordt (psychische) gezondheid gevonden door bewegen, gezond eten, sporten, de natuur in gaan, ontspannen, vertrouwen, plezier maken, zonlicht, stilte, bezinnen, voelen, verwerken, rouwen, elkaar steunen, knuffelen, in gesprek gaan, elkaar horen, door samenzijn en door liefhebben. Oftewel, in verbinding. Ik ben van mening dat dit juíst de tijd is om meer te verbinden met elkaar en te luisteren naar elkaar. Met Stichting Psychisch Gezond wil ik de psychische gezondheid in deze tijd in dit gesprek onder de aandacht brengen.
Mijn naam is Froukje de Groot.
Tekst volgt. Tekst volgt.
Mijn naam is Marjolijn Robert.
Ongeveer 35 jaar geleden begon ik met de studie culturele antropologie en niet westerse sociologie in Amsterdam. Na een jaar werd dat een overstap naar psychologie waarin ik in de richting ontwikkelingspsychologie, met diagnostiek van leer- en gedragproblemen, ben afgestudeerd. Hierna ben ik voornamelijk in het basisonderwijs werkzaam geweest. Vanuit interesse in het leerproces en de motivatie van kinderen, volgde ik een pabo-opleiding en heb ik werkervaring opgedaan als groepsleerkracht, intern begeleider en remedial teacher. Jenaplan onderwijs en onderwijs waarin ook ruimte voor creatieve vakken terug te vinden is spraken mij daarbij aan
Tijdens de afgelopen 14 jaar heb ik met veel plezier als ambulant begeleider vanuit een expertisecentrum gewerkt en als begeleider passend onderwijs* binnen het basisonderwijs in Amsterdam. School is voor mij boven alles een plek waar persoonlijke aandacht, respect en menselijkheid het verschil kunnen maken, leren is dan leuk. En dat niet alleen; lesgeven ook.
Door een uitdaging op het gebied van mijn gezondheid raakte ik gaandeweg ook geïnteresseerd in de mogelijke oorzaken van ziekte en kwam ik meer te weten over ‘de scheikunde’ van de innerlijke mens. Net als basale vaardigheden op de basisschool, is er ook basale kennis van ziekte die preventief kan zijn. Het belang van de nieuwste, leuke, inzichten over gezondheid en beweging is juist voor kinderen heel groot. Psychische gezondheid behoort daarbij. Hiertoe zijn inzichten over emotionele intelligentie, communicatie, het leren leren, de neuropsychologie en ook mindfulness zeer bruikbaar.
Eigen verantwoordelijkheid en weerbaarheid op zowel psychisch, fysiek als sociaal gebied, zijn in deze tijd en voor de toekomst misschien wel onderliggend aan de geformuleerde doelen op vakgebieden.
Een beschouwende vakoverstijgende houding lijkt mij voor leerkrachten en docenten noodzakelijk om te bezien wat er in deze technologisch snel veranderende wereld gebeurt en welke gevolgen dat voor toekomstige generaties heeft. Dit platform biedt hopelijk mogelijkheid tot verdieping en elkaar inspireren of om vragen te delen, zodat dit ook het welzijn van kinderen en jongeren ten goede komt. Kennis vanuit de psychologie kan helpen zaken in een perspectief te plaatsen.
Ook hier ligt denk ik een noodzaak tot samenbundelen van kennis vanuit verschillende vlakken zoals: de therapeutische, de wetenschaps(filosofische) kant vd psychologie, de onderzoeksmethoden en technieken, en up- to-date inzicht in de implicaties voor kinderen van de hedendaagse kijk op en angst over gezondheid. Daar worden ernstige zorgen over gesignaleerd, niet alleen door een groeiende groep ouders, maar ook terug te vinden bij hulpverlenende instanties, artsen, leraren en wetenschappers vanuit verschillende vakrichtingen. Samenwerking en uitwisseling zijn daarom van belang.
Via de wet op passend onderwijs is sinds 2014 de zorgplicht voor scholen ingegaan om kinderen zo specifiek mogelijk afgestemd op hun individuele mogelijkheden te begeleiden en zorgvuldig af te wegen welke vorm van onderwijs behulpzaam kan zijn voor hun welbevinden