Het raakt mij wat er op dit moment in de wereld gebeurt. Ik zie verwijdering, bangmakerij en vijandigheid aangestuurd vanaf bovenaf en bekrachtigd in de media. Pijnlijk, omdat ik weet en voel dat we allemaal hetzelfde willen, namelijk liefde, vrijheid en gezondheid. Naar mijn mening wordt gezondheid niet gevonden in een mondkapje, testbewijs, prik, afstand of door opsluiting in huis. Naar mijn mening wordt gezondheid gevonden door gezond eten, bewegen, sporten, de natuur in gaan, ontspannen, plezier maken, zonlicht, stilte, bezinnen, mogen voelen, mogen rouwen, verwerken, elkaar steunen, knuffelen, in gesprek gaan, elkaar horen, door samenzijn en door liefhebben.
Oftewel, in verbinding. Ik ben van mening dat dit juíst de tijd is om meer te verbinden met elkaar en te luisteren naar elkaar in plaats van enkel te luisteren naar wat de autoriteit ons vertelt. Het doet mij denken aan hoe wij als kinderen eigenlijk heel puur konden voelen, maar hoe dit vaak afgeleerd is door een autoriteit, zoals een ouder. “Huil maar niet, zo erg is het niet” “Niet zo boos doen, dat is nergens voor nodig” “Je bent toch niet bang?!” “Niet zo raar doen”.
Voor mijn gevoel gebeurt dit nu ook, we vóelen dat afstand houden onnatuurlijk is, maar we sluiten ons daarvoor af, want het wordt van ons gevraagd door de autoriteit. We voelen dat een avondklok ons drastisch beperkt in vrijheden en dat dit niet klopt, maar we luisteren, want we zijn gehoorzaam. We voelen de onnatuurlijkheid van een mondkapje, van niet vrijuit kunnen ademen en niet meer kunnen lachen naar de caissière, maar we doen het omdat we een goede burger zijn, omdat we volgens die autoriteit dan denken aan een ander.
We verliezen de verbinding, in kleine beetjes, steeds meer.
We verliezen de verbinding met onszelf,
We verliezen de verbinding met onze eigen lichaamssignalen,
We verliezen de verbinding met de ander, met onze geliefden,
& we verliezen de verbinding met onze menselijkheid.
Als kind konden wij niet opstaan tegen de autoriteit. Nu zijn we volwassen en mogen en kúnnen we luisteren naar de grenzen en signalen die we voelen in ons lijf.
Of zoals Thomas Jefferson zei:
“If a law is unjust, a man is not only right to disobey it, he is obligated to do so.”
Of Martin Luther King Jr.:
“One has a moral responsibility to disobey unjust laws.”
In verbinding en in gesprek is het tijd om onze grens aan te geven nu wij deze (nog) voelen.
We zijn nu niet meer het kind, dat niet kon.
We zijn nu de volwassene, die kan.
Ik denk dat we dit mogen doen vóór het kind in onszelf.
En voor de kinderen, de generaties na ons.
Dit is waarom ik opsta. Dit is waarom ik mijn grens aangeef.
Dit brengt soms spanning en wrijving met anderen. Dan blijf ik spreken vanuit mijn hart, vanuit liefde. Ik wil een ander niet overtuigen, ik wil mijn waarheid spreken.
Ik voel mij trouw aan mijzelf en voel dat ik het juiste doe.
En soms vraag ik mensen:
Waar ligt jouw grens?
Amber Reuling
Psycholoog